په یوه ښکلې او سوله ییزه کلي کې، د ناهید او عارف په نوم یوې جوړې ژوند کاوه. ناهید د خپل مېړه عارف سره د خوشحالۍ او آرامۍ ژوند تیراوه، مګر د وخت په تېریدو سره، یوه ستونزه یې د دوی د ژوند په لاره کې رامنځته شوه.
عارف د کورنۍ د چارو په مدیریت کې، خپل کوروالۍ په خاص ډول سره سرته رسوله. په کوروالی کې د حد څخه ډېر جدي و لکه یو سخت او بې مينې کار چې کوي نه خبرې نه خندا فقط سخت کوروالی.
ناهید پوهیده چې عارف د دې کار سره د خپلې مینې او محبت نښه کوي، مګر دا طرز مناسب نه و او ناهيد یې ځوروله د یوه لوري ناهید مينه او احساساتي عاطفه نه ترلاسه کوله د بل لوری ورباندې بدنی فشار زیات و.
بلاخره یې یوه ورځ عارف ته وويل چې د کوروالی په مهال دومره جدیت او سخت حالت ددې سبب کېږي چې دا د کوروالی څخه خوند هم وانخلي او په تکلیف هم شي عارف ورته وويل چې ما فکر کاوه چې سخت کوروالي به تاته ډېر خوند درکوي.
ناهید ورته وويل ليونيه په اخر کې سخت خوند کوي په پيل کې ورو. هرڅه بايد یوه مناسبه اندازه تناسب خپل ځای او موقع ولري.
