شپه وه، کوټه تياره او د مېړه سخت الفاظ مې په غوږونو کې انګازې کولې. هر ځل مې غوښتل چې خپل احساسات څرګند کړم، خو هغه تل ځان برحق ګڼلو. ما غوښتل هغه ته ووایم چې زه د ده د سختۍ سره سمون نشم کولای، خو زما غږ هر ځل په ستونې کې بند پاتې کېده. د هغه بې پروایي زما وجود لکه د يوې مېوه څنډله.
کله به چې کوروالي ته خبره راغله، ما به هڅه وکړه چې خپل ځان کنټرول کړم. خو زما بدن تل رېږدېده، او زړه مې داسې ټکانونه ورکول لکه د باران پر وخت د خړوبې ځمکې. هغه زما درد هېڅ نه احساسولو، یوازې خپل غوښتنې ورته مهمې وې. کله کله مې غوښتل چې د ده په وړاندې ودرېږم، خو د خپلې کمزورۍ احساس مې ګواښه.
په پای کې مې پریکړه وکړه چې دا نور زغمل زما لپاره امکان نه لري. یوه شپه مې زړه کلک کړ او په خپل نرم غږ مې ورته وویل: “زه انسان یم، د احساساتو، دردونو او اړتیاوو سره. که زما احساساتو ته ځای نه شته، نو موږ به دواړه ماتې وخورو.” دا خبرې مې د زړه له تله وکړې، او په لومړي ځل مې د هغه په سترګو کې د شرم څرک ولید.
