ما له واده مخکې تل د خپلې شرمګاه پردې په اړه اندېښنه لرله، ځکه مې تل اورېدلي و چې دا د پېغلتوب نښه ده. کله چې واده وشو، هر څه ښه روان وو، خو یوه ورځ مې داسې څه وشول چې وېره مې په زړه کې ځاى ونیوه. د یوې ناسمې پېښې په ترڅ کې، زه په خپله د شرمګاه پردې ته زیان ورسولم او دا مې په لاس کې وشکېده. په دې حالت کې مې ذهن ګډوډ شو، نه پوهېدم چې خاوند ته به څه وایم.
ما ډېرې شېبې په دې سوچ کې تېرې کړې چې که خاوند ته مې دا خبره وکړم، هغه به زما په اړه څه فکر کوي؟ د ټولنې خبرې او هغه روایتونه چې ما اورېدلي وو، په ذهن کې مې تاوېدل. وېره مې دا وه چې ښایي خاوند مې د بېپښتۍ او بېصداقته وګڼي، او زموږ د اړیکې په منځ کې بېباوري رامنځته شي. هر څومره چې د دې موضوع په اړه فکر کولو، هماغومره مې زړه په تشویش کې و.
په پای کې مې پرېکړه وکړه چې د رښتینولۍ لاره ونیسم. ما خپل خاوند ته په ډاډ او ارامتیا سره وویل چې څه راته پېښ شوي وو. زما په تمه نه و، هغه په ډېره مينه او پوهې سره راته وویل چې دا مهمه نه ده او د یوه کوچني مسله په اړه اندېښنه مه لره. د هغه غبرګون او ملاتړ زما ټول تشویشونه او اندېښنې ختمې کړې، او زموږ ترمنځ مو د باور اړیکه نوره هم پياوړې شوه.
