یوه نجلۍ چې ۲۱ کلنه وه، تازه يې واده کړی و. ژوند يې له خوشحاليو ډک و، او د خپل خاوند سره يې راتلونکې ته په هیله کتل. د هغې خاوند ډېر مهربان او خواخوږی سړی و، خو يو مشکل يې درلود، هغه په مينه او کوروالي کې دومره قوي نه و. نجلۍ د خپلې ځوانۍ له امله ډېره لیواله وه چې له خپل خاوند سره ښه وخت تېر کړي، خو د خاوند د کمزورۍ له امله به یې تل په زړه خفګان و.
خاوند يې زياتره وخت په ټليفون کې بوخت و. هغه به ټوله ورځ په مجازی نړۍ کې ډوب و، او نجلۍ به په خپل ځان کې بېخي تنها احساسوله. هغې غوښتل چې خاوند يې د هغې پاملرنه او مينې ته زيات وخت ورکړي، خو هر ځل به خاوند د ستونزو د پلمې لاندې له هغې لرې پاتې کېده. د نجلۍ شهوت او مينې غوښتنه په اوج کې وه، او هغې به هره ورځ هيله درلوده چې خاوند يې دا اړتياوې درک کړي.
په پای کې، نجلۍ له ځان سره يو تصميم ونیوه. هغې غوښتل د خپل خاوند سره په دې موضوع خبرې وکړي، څو د دواړو تر منځ اړیکې نورې هم پياوړې کړي. دې پوهه شوه چې د يوې ښې اړیکې کلي د يو بل د اړتیاوو درک او پاملرنه ده.
