زه يوه ښځه يم چې مېړه مې ډېره مينه راسره لري، خو دی تل ما ته وايي چې ته ډېره معصومه يې، او زړه مې نه کېږي چې کوروالی درسره وکړم. دا خبره زه د هغه په خوله څو ځلې اورېدلې ده. هر ځل چې دا خبره راته کوي، زما زړه کې بېلابېل فکرونه راپورته کېږي. سوچ کوم چې آيا د هغه په مينه کې څه کمی شته، يا زه د هغه لپاره کافي نه يم؟ زه د دې حالت پروا کولو نه لرم، خو دا د هغه له نظره بېلابېلې معنی لري.
هر ځل چې د مېړه دا خبره واورم، زړه مې له اندېښنو ډک شي. زه په ځان باور لرم او پوهېږم چې مينه او د ژوند ښکلا دواړه شته دي، خو د مېړه دا خبره زما د احساساتو او ارزښت ته پوښتنې راپيدا کوي. دی ما ته وايي چې زه معصومه يم او همدې معصومیت ته یې زړه کېږي، خو زه هم يو انسان يم او زه هم عادي غوښتنې لرم. کله ناکله مې زړه غواړي چې مېړه مې ما ته داسې وګوري لکه د خپل ژوند ملګرې چې يې وي، نه يوازې د يوې معصومې او پاکې.
په پای کې ما پرېکړه وکړه چې له خپل مېړه سره په دې اړه خبره وکړم. ما ورته وويل چې زه هم خپل احساسات لرم، او غواړم چې هغه دا احساسات وپېژني او له يوې بلې زاويې يې وګوري. د مېړه له خبرو مې دا زده کړل چې کله کله بايد هغه څه ووایو چې په زړه کې مو وي، او دې خبرې زموږ ترمنځ نږدېوالی او پوهاوی زيات کړ. اوس زه پوهېږم چې مينه يوازې د يو اړخ جذابیت نه، بلکې د دواړو شريک احساسات او احترام دي.
