یو وخت یو سړی و چې دوه ښځې یې درلودې. هغه له خپلې لومړۍ ښځې سره ډېر کلونه ژوند کړی و او هغه د خپلو ماشومانو مور وه، خو وروسته یې پرېکړه وکړه چې دوهمه ښځه هم وکړي. دوهمې ښځې ته یې ډېره پاملرنه کوله، او هره شپه له هغې سره وخت تېراوه، خو لومړۍ ښځې ته یې لږه پاملرنه کوله. لومړۍ ښځې دا حالت زغمل، خو زړه یې سخت ماتی وو. هغې هڅه کوله چې خپل کور او ماشومان وساتي، خو په زړه کې یې تل درد و.
یوه ورځ، لومړۍ ښځې پرېکړه وکړه چې له سړي سره خبرې وکړي. هغې ورته وویل: “ما تل ستا خدمت کړی دی، موږ یو ګډ ژوند درلود، خو اوس داسې ښکاري چې ته یوازې دوهمه ښځه خوښوې. زه نه غواړم چې موږ کورنۍ ټوټه شي، خو که ته همداسې دوام ورکړې، نو موږ به ټول یو بل له لاسه ورکړو.”
سړي چې د لومړۍ ښځې خبرې واورېدې، فکر کې ډوب شو. هغه پوه شو چې د خپلې لومړۍ ښځې حق یې خوړلی و او کورنی ژوند یې د ځان غوښتنې له امله خراب شوی و. هغه پرېکړه وکړه چې د خپلو کړو په اړه فکر وکړي او د خپلې کورنۍ د یووالي لپاره هڅې وکړي.
له دې وروسته، سړي د خپلې لومړۍ ښځې سره ډېر وخت تېرول پیل کړل، او د کور په چارو کې یې یو متوازن دریځ خپل کړ. دواړو ښځو ته یې عدالت کاوه او د خپل کورنۍ ژوند ته یې بېرته درناوی ورکړ.
عبرت دا دی چې په ګډ ژوند کې عدالت، درناوی، او متوازن چلند ډېر مهم دي. که څوک ځانغوښتنه وکړي او د یو چا حق ضایع کړي، نو پایله به یې دردوونکې وي، او کورنی ژوند به له ستونزو سره مخ شي.
