زه یوه ساده او خوشحاله ښځه یم. هره کوچنۍ خبره مې په خندا راوړي، او خندا زما طبیعت کې له ماشومتوبه ده. خو کله چې مې واده وشو، پوه شوم چې زما دا عادت ځینې وختونه زما خاوند ته خوند نه ورکوي. په ځانګړي ډول د کوروالی په وخت کې چې زما خندا ناڅاپه څرګندېږي، هغه یې په غلطه معنا اخلي او غوسه کېږي.
یو ځل داسې پېښه وشوه چې زه او زما خاوند د کوروالی پر مهال سره نږدې شو. ناڅاپه زما ذهن ته یوه پخوانۍ جالبه خاطره راغله، او زه پرته له کنټروله په خندا شوم. هغه شېبه ډېره نازکه وه، او زما خاوند خپل ځان جدي نیولی و. خو زما خندا یې ټول احساسات ګډوډ کړل. هغه راته په غوسه وویل: “دا ستا د خندا ځای دی؟” ما هڅه وکړه چې خبره توضیح کړم، خو هغه مې خبرې سمې نه اخیستلې.
پراګراف ۳:
وروسته ما په خپل ځان غور وکړ. زه پوهېدم چې زما خندا کوم ناسم مقصد نه لري، خو د خاوند د احساساتو درناوی هم راته مهم و. ما پرېکړه وکړه چې له هغه سره په دې اړه جدي خبرې وکړم. یوې ورځې مو په آرام چاپېریال کې دا موضوع راپورته کړه. ما ورته وویل: “زه پوهېږم چې زما خندا دې ځوروي، خو یقین وکړه، دا یوازې زما طبیعت دی، او هیڅکله مې موخه دا نه ده چې تا لږ ارزښتمن وګڼم.”
پراګراف ۴:
هغه وخت مې خاوند مې خبره درک کړه. موږ پرېکړه وکړه چې د داسې پېښو په اړه روښانه او صادقانه خبرې وکړو. هغه اوس پوهېږي چې زما خندا یوازې یوه طبیعي څرګندونه ده او له احساساتو سره هیڅ تړاو نه لري. له دې وروسته زموږ اړیکې لا پیاوړې شوې، او موږ دواړه هڅه کوو چې د یو بل طبیعت او احساسات په مینه ومنو.
