واده مې یوه هفته کېږي، او له هماغه لومړۍ شپې نه مې خاوند په کوروالۍ باندې شپه او ورځ بوخت دی. زه حیرانه یم چې دومره انرژي څنګه لري، هره شپه په پوره شوق او قوت سره راځي او غواړي چې اړیکه ولرو. زه په پیل کې خوښ وم، خو ورځ تر بلې مې جسم ستړی کېږي، او انرژي مې لږیږي.
زما وجود لکه د یوې شمعې دی چې شپه او ورځ سوځي، خو د خاوند مې زړه نه یخېږي. هر ځل چې هڅه کوم دمه واخلم، هغه بیا په مینه او جذبې سره راته نږدې کېږي، داسې فکر کوي چې لا هم دا شوق او هیجان دوام لري. ما ته دا ډېر فشار دی، خو هغه لکه چې احساس نه لري چې زما حالت نور داسې نه دی لکه په لومړیو ورځو کې.
یو ماښام مې زړه ډېر ډک شو. مېړه ته مې په نرمۍ وویل: “ګرانه، زه ستړې شوې یم. زما وجود ته استراحت پکار دی.” هغه په حیرانتیا راته وکتل، لکه چې هېڅکله یې دا تصور نه و کړی چې زه هم ستړیا احساسولی شم. څو شېبې غلی پاتې شو، او بیا یې نرمۍ سره راته وویل: “بښنه غواړم، ما خو یوازې غوښتل چې موږ په ګډه خوشحاله اوسو.”
اوس، د هغه له خبرو وروسته، زموږ اړیکه لا هم ښېګڼه لري، خو یو ډول توازن راغلی دی. هغه زما احساسات درک کړل، او موږ دواړه هڅه کوو چې د یو بل اړتیاوې درناوی وکړو.
