په يوه شپه کې چې تياره خوره وه او د څراغ ټولې رڼاګانې بندې وې، د مېړه سره مې ځانته يو ځانګړی احساس محسوس کړ. د دې تيارې په منځ کې مې داسې حس وکړ لکه زما بدن په خپلو سترګو نه ويني، خو په زړه سره يې هر حرکت، هره ولوله محسوسوله. هغه شېبه دومره جادوګرې وه چې ما خپل ټول حيا او شرم د تيارې په څادر کې پټ کړ.
زه په داسې ازادۍ سره ورسره مله شوم چې مخکې مې هېڅکله نه وه کړې. تيارې ته داسې يوه پرده وه چې د مېړه د سترګو نه مې حرکات پټول، خو زما د زړه احساس يې نور هم ښکاراوه. هر ځل چې مې د هغه لمس محسوساوه، د ده په غبرګون کې مې زړه ته تسکين رسېده. داسې و لکه تياره موږ دواړه يو بل ته نږدې کړې وي او زموږ ترمنځ ټول واټنونه ختم کړي وي.
په دې شېبو کې مې ځان پوه کړ چې کله کله د ژوند اصلي خوند په همداسې ساده، خو ژورو شيبو کې پروت وي. تياره نه يوازې زموږ سترګې پټې کړې وې، بلکې زموږ د زړونو دروازې يې هم پرانيستې وې. دا زما لپاره يو داسې وخت و چې هېڅکله به يې هېر نه کړم، ځکه چې دا يوازې د کوروالۍ شېبه نه وه، بلکې د مينې او ازادۍ يوه نوې مانا وه.
