يوازې اوسېدل او د وخت تېریدل داسې وو لکه يو دروند بار چې پر اوږو مې پروت وي. شهوت مې هره ورځ زوروره احساساتو سره په مخامخېدو مجبوروي، خو ځان مې پرې کنټرول ساتلی دی. ډېره هڅه کوم چې د خپلو والدينو مشورې او نظر ته درناوی وکړم، خو کله ناکله داسې احساسوم چې د هغوی سخت دریځ ژوند راته ستونزمن کوي.
مور او پلار مې تل وايي چې سم کس مې په برخه نه شي، واده به نه کوم. هغوی باور لري چې د ژوند ملګری بايد په هره برخه کې په پوره توګه مناسب وي، او دا پرېکړه د هغوی په لاس کې ده، نه زما. هر ځل چې ورسره بحث کوم، راته وايي: “صبر وکړه، سمه لاره به خپله ځان ته پيدا کړې.”
خو زما زړه ته صبر نه راځي. يوازېتوب مې ژوند غمجن کړی او د شهوت زور هم ورځ تر بلې زياتېږي. په دې فکر کې يم چې د ژوند لاره به څرنګه سم شي، خو تر اوسه مې هېڅ داسې کس نه دی موندلی چې زما او د والدينو مې دواړو لپاره د قبول وړ وي.
