زه او مېړه مې له څو کلونو راهیسې د یو بل تر څنګ یو. زموږ اړیکه د وخت په تېرېدو سره پخه شوې او زموږ تر منځ باور او درناوی زیات شوی. د ژوند د هرې شیبې په شریکه تېریدل، له خنډونو او خوښیو سره مبارزه کول، او یو بل ته بې پایه مینه ورکول زموږ اړیکه ځانګړې کړې ده.
خو شپه او ورځ زموږ د اړیکې مختلف اړخونه لري. مېړه مې تل راته وایي چې په رڼا کې کوروالی ورته ځانګړی دی، ځکه چې غواړي زما ښکلا په رڼا کې وګوري، هره کرښه او هره څپه. خو زما لپاره دا یوه نوې تجربه وه—یو څه چې ما له ځانه سره د شرم او کمزورۍ احساس سره مل ګڼلی و.
د یو ماښام خبرې په دې موضوع باندې پیل شوې. هغه په نرمه ژبه راته وویل، “مینه، ما تل ستا ښکلا ستایلې ده، هر څه چې ته یې، ته زما لپاره بشپړه یې.” د هغه له دې خبرو سره زما زړه نرم شو. ما د هغه په سترګو کې یوه ریښتینې مینه ولیدله، یو دروند درناوی او احترام چې زما هر احساس ته یې ارزښت ورکاوه.
زه پوه شوم چې شاید زما د دې نوې تجربې ویره بې ځایه وي. ما پریکړه وکړه چې له هغه سره په دې سفر کې یوځای شم، ځانته اجازه ورکړم چې په رڼا کې د هغه مینه تجربه کړم. ما احساس کړ چې دا نه یوازې د جسماني اړیکې یو نوی اړخ دی، بلکې د یو بل لپاره د خپلې بشپړتیا په منلو کې یو مهم قدم هم دی.
کله چې ما خپل شرمګاه د رڼا په سیوري کې پرېښود، یو نوی احساس مې تجربه کړ، د آزادۍ او درک احساس. دا نه یوازې د شرم نه وتل و، بلکې د ځان او هغه لپاره د مینې او باور یو نوی باب پرانیستل و. موږ د یو بل په غیږ کې، په همدې رڼا کې، یو بل ته هغه مینه ورکړه چې یوازې د دوو مینه والو تر منځ شونې ده.
دا تجربه موږ دواړه لپاره نوې وه، خو په هماغه اندازه، زموږ اړیکه یې لا ټینګه او ژوره کړه. موږ وپوهیدو چې رښتینې مینه د باور، درناوي، او د یو بل په بشپړه توګه منلو سره تعریف کېږي.
