يوه ښځه وه چې مېړه يې ډېر دروند او شرمېدلی طبيعت درلود. که څه هم دوی دواړه يو بل سره مينه درلوده، خو ښځه احساسوله چې مېړه يې د کوروالي په برخه کې زيات شرمېږي. هر ځل چې د دوی ترمنځ کورنی ژوند رامنځته کېده، نو هغې به همېشه لومړی ګام اخیسته او د کوروالي غوښتنه به يې کوله.
دې ښځې ته دا وضعيت لږ څه ستونزمن او زړه بوګنوونکی و. هغې غوښتل چې مېړه يې د کورني ژوند په برخه کې زيات فعاله او جراتناک واوسي، خو د مېړه شوم طبيعت داسې و چې ده به تل ځان شاته ساته. د ښځې لپاره د دې غوښتنه نه يوازې د جسمي اړتيا له مخې وه، بلکې هغې غوښتل چې په عاطفي لحاظ هم د مېړه څخه پوره ملاتړ ترلاسه کړي.
يوه شپه، دې ښځې پرېکړه وکړه چې د مېړه سره په دې اړه خلاص بحث وکړي. هغې ورته په نرمۍ وويل: “زه پوهېږم چې ته ډېر حساس او شرمېدلی انسان يې، خو زما لپاره هم دا مهمه ده چې زموږ په منځ کې کورنيتوب متوازن وي.” مېړه د هغې خبرې واورېدې او لږ څه حيران شو، خو هڅه يې وکړه چې د هغې د احساساتو درناوی وکړي.
وروسته له دې خبرې، مېړه په خپله کړنلاره کې بدلون راوست او د کوروالۍ په برخه کې يې خپله شرمېدنه کمه کړه. دوی دواړه په دې پوه شول چې مينه او کورنی ژوند هغه وخت پوره کېږي، کله چې دواړه په ګډه سره يو بل ته د خپلو احساساتو اظهار وکړي.
