په یوې کلي کې یو ځوان و، چې د ښځو په اړه یې ځانګړي نظرونه لرل. هغه تل ویل چې ښځې د ښکلا، پاکۍ، او جاذبې نښې دي. د دوی سره وخت تېرول او خبرې کول د هغه لپاره د نړۍ تر ټولو خوندوره تجربه وه. هغه به ویل چې ښځې د طبیعت یو ښکلې مخلوق دي، چې هره یوه یې په خپل ډول زړه راښکونکې ده. له همدې امله یې تل هڅه کوله چې د ښځو سره ښه چلند وکړي او هغوی ته درناوی ولري.
دې ځوان ته د نارینه وو په اړه ډېر په زړه پورې څه نه ښکارېدل، خو یو ځانګړی شی و چې هغه په نارینه وو کې ارزښت ورکاوه: د هغوی ځواک او استقامت. هغه به ویل، که څه هم د نارینه وو سره د ده ځانګړې لېوالتیا نه وه، خو د هغوی ځواک او جسمي وړتیا یې تل ستایله. ده ته داسې ښکاره وه چې نارینه د ستونزو او سختیو پر وړاندې تل پیاوړي ولاړ دي، او دې ځانګړتیا یې په ټولنه کې ځای ورکړی و.
په پای کې، ده هڅه کوله چې د خپل ژوند توازن وساتي. ښځې یې د نرمۍ، ښکلا، او جذابیت لپاره خوښې وې، خو نارینه یې د ځواک او زغم نښه ګڼل. هغه به په دې باور و چې دواړه جنسونه خپل ځانګړي رولونه لري، او د هغوی په ګډه همکارۍ کې د ټولنې پرمختګ نغښتی دی.
