له هغې شپې چې خاوند مې د شا له لارې ډېر دردناک کوروالی راسره وکړ، زما په زړه کې يو ډول سختۍ ځای ونیو. دا تجربه دومره تکليفوره وه چې نه يوازې مې بدن ته، بلکې زما ذهن او احساساتو ته هم سخت زيان ورساوه. هرځل چې مې هغه شپې ته فکر وکړ، ځان بېاحساسه او بېارزښته احساسوم. داسې و لکه يو پردی چې په ما څه کوي، او زه هېڅوک نه يم چې خپلې درد او عاطفي ټپونو ته اهمیت ورکړم.
په راتلونکو ورځو کې مې په خاوند کې هم بدلون وليد. هغه هم پوهېده چې څه شوی و، خو هېڅ یې په اړه خبرې نه کولې. زما د بدن او احساساتو درناوی مې له لاسه ورکړی و. هغه ناز او مينه چې مخکې یې زما دپاره درلوده، اوس راته دروغ او بېمانا ښکاره کېده. نه پوهېدم چې ولې مې هغه اعتماد له لاسه ورکړی او ولې مې زړه نور ورته نه خوږېده.
د وخت په تېرېدو سره، نه یوازې د خپل خاوند بلکې د خپل ځان په وړاندې هم مې هغه درناوی له لاسه ورکړ. هر څه چې مې مخکې په مینه او وفادارۍ سره تر سره کول، اوس بېارزښته او سخت راته معلومېدل. زړه مې غوښتل چې دې حالت ته د حل لاره پيدا کړم، خو هر ځل مې احساس کاوه چې دا ټپونه ډېر ژور دي او مينه، هغه سپيڅلې مينه چې به يې مخکې احساسوله، اوس له منځه تللې ده.
