کله چې مې خاوند خپله دنده پرېښوده، فکر مې وکړ چې شاید یو څه وخت به ورته اړتیا وي چې ځان سره روغه وکړي. خو له هغې ورځې وروسته هر څه بدل شول. هغه شپه او ورځ پر ما راګرځي، وايي “ډېره جذابه یې، طاقت مې نه کېږي.” په لومړیو کې مې دا خبرې د مینې نښه ګڼله، خو اوس داسې احساسوم لکه په قفس کې چې یمه.
هره ورځ همدا یوه خبره کوي: “یو کال دې شپه ورځ کوروالی کوم.” زه حیرانه یم چې هغه څه فکر کوي! زما خپل بدن خو هم څه حد لري. کله کله ځان ته وایم چې شاید د خپلې بېکارۍ فشار له دې لارې ایسته کوي، خو زه هم انسان یم، نه یوازې د ده لپاره یوه وسیله.
کله ناکله دا سوچ کوم چې که مې خپله خبره ورته وکړه، څنګه به یې واخلي. زه د هغه له بېکارۍ ملاتړ کوم، خو داسې ژوند؟ زه هم وخت او سکون ته اړتیا لرم، خو هغه دا درک نه کوي. یوازې غواړي خپل شوق پوره کړي، زما له احساساتو پرته.
