په واده کې هر څه ډېر په چټکۍ سره تېریده. مېلمانه، موسیقي، او د خوشالۍ شور ماشور په شاوخوا کې خپور و. زه په خپلو فکرونو کې ډوبه وم، ځکه چې واده یوه لویه پریکړه وه، او ما تل د دې شېبې په اړه سوچ کاوه. کله چې د شپې په ژورې تیاره کې موږ خپل خونې ته ورغلو، په زړه کې مې یوه نوې هیله او خوشالي ژوند کوله. فکر مې کاوه چې دا شپه به زموږ د نوي ژوند پیل وي.
خو زما خاوند بېخي ارام او غلی و، داسې ښکاره یې کوله لکه چې څه ډېر مهم ورته نه وي. کله چې موږ په پای کې په کټ کې ناست وو، ما په زړه کې دا انتظار لاره چې اوس به هغه څه ووايي یا ترسره کړي چې ما یې تمه کوله. خو هغه یوازې په نرمه او آرامه لهجه وویل: “ښه تياره نه ده. ښه به دا وي چې انتظار وکړو ترڅو هر څه آرام او مناسب شي.”
ما له دې خبرو سره لږ حیران شوم، خو پرېکړه مې وکړه چې نور به څه نه وایم. په زړه کې مې د دې خبرې مانا لټوله. هغه چې د کوروالی په اړه څه ونه کړل، زه ورته حیرانه وم، خو شاید هغه نور پلانونه لرل. شاید هغه غواړي چې موږ ته وخت ورکړي چې لومړی د یو بل سره نور هم بلد شو، مخکې له دې چې د ژورو اړیکو جوړول پیل کړو.
په دې فکرونو سره ما هڅه وکړه چې آرامه پاتې شم او د راتلونکي شېبو په تمه شم. هر څه به د خپل وخت سره سم ترسره شي. که څه هم زه یو څه نا آرامه وم، خو د خاوند په خبرو کې یو ډول دروندوالی او سوچ و چې ما پرې باور وکړ. شپه د سکون په فضا کې تېره شوه، او زه په دې تمه وم چې هغه څه چې خدای به را په نصیب کړي، د خپل مناسب وخت سره راشي.
