یو ځل یوه ښځه او خاوند په یوه کلي کې ژوند کاوه. د هغوی د ژوند په لومړیو کلونو کې مینه ډیره خوږه وه. دوی به یو بل ته د ژوند هره ورځ په مینه او درناوي تېره کړه. خو لکه څنګه چې وخت تېر شو، خاوند په تدریجي ډول د خپلې ښځې احساسات او غوښتنې نظراندازول پیل کړل. هغه فکر کاوه چې د مینې او اړیکې په اړه هر څه هغه ښه پوهېږي او باید خپله ښځه یې پرته له خبرو ومني.
یو ماښام، چې ښځه ستړې او ناارامه وه، خاوند یې ناڅاپه له هغې څخه د شا له لارې د کوروالۍ غوښتنه وکړه. ښځه پرېشانه شوه، خو فکر یې وکړ چې شاید خاوند یې یوازې ستړی دی او پوه نه شو چې هغې ته څه ستونزه ده. هغه یې په لومړي سر کې مخالفت ونه کړ، خو کله چې خاوند یې پرته له دې چې د هغې د احساساتو او درد په اړه فکر وکړي، ورسره کوروالی وکړ، نو ښځه یې د زړه له تله ټکان وخوړه.
د هغې د بدن له درده زیات، زړه یې سخت مات شو. هغې احساس کاوه چې خاوند یې یوازې د خپلې خواهش لپاره د هغې احساسات او درناوی له پامه غورځوي. هغه په ژړا کې ډوبه شوه، خو خاوند یې دې ته پام نه کړ. هغه په خپلې کوټې کې یوازې پرته وه، زړه یې دردیده، فکرونه یې ګډوډ وو. هغې ځان یوازې او بېاهمیته احساس کاوه.
په سهار کې، ښځې د ډېر درد او خفګان سره خاوند ته وویل: “ته پوهېږې چې پرون څه وکړل؟ ما یوازې فزیکي درد نه احساس کړ، بلکې زړه مې هم ټوټې ټوټې شو. ما داسې احساس وکړ چې زه یوازې یوه وسیله یم، نه ستا ملګرې، نه ستا مینه. ما هیله درلوده چې ته به زما د احساساتو درناوی وکړې.”
خاوند په لومړي سر کې حیران شو او ځان ته یې ګمان کاوه چې دا هر څه عادي دي، خو د ښځې له سترګو د اوښکو څاڅکي او د هغې ژور خفګان یې په زړه کې ځای ونیوه. هغه په دې پوه شو چې هغه ښځه چې د ژوند په هره برخه کې یې ورسره وفاداره وه، اوس د هغه له امله په ژور خفګان کې ډوبه ده.
خاوند ژر خپل تیروتنه ومنله او د خپلې ښځې څخه یې په ژړغوني غږ بخښنه وغوښته. هغه ژمنه وکړه چې هېڅکله به د هغې احساسات نظرانداز نه کړي او له هغې سره به د مینې، درناوي او همکارۍ په فضا کې ژوند کوي. ښځه که څه هم ډېره خفه وه، خو د خاوند له بخښنې وروسته یې یو څه سکون پیدا کړ.
دا کیسه موږ ته دا راښيي چې په اړیکو کې د یو بل احساسات درک کول او هغوی ته احترام کول څومره مهم دي. یواځې د یو چا غوښتنو ته نه، بلکې د هغوی احساساتو ته هم پام کول ضروري دي، تر څو مینه او درناوی په اړیکه کې وساتل شي.
