زه تل د حمام له يخه ښيښهیي دروازې سره ناسته وم، چې له هغې هاخوا د اوبو د پرېوتلو غږ او د ځواني تودې څپې مې د بدن په پوستکي خورېږي. هره شپه چې هغه(خاوند مې) له دفتر نه کور ته راځي، ستړی خو له یوې عجیبه هوس سره چې په سترګو کې یې یو ډول پټه ژمنه نغښتې وي، مستقیم حمام ته ځي. زموږ د ګډ ژوند خوږه برخه هم همدلته پيلېږي. له يخو اوبو سره زمونږ مينه یوه هغه پټه نړۍ جوړوي چې هېڅوک یې تصور نهشي کولای.
خو ستونزه په هغه شېبه کې پېښېږي، کله چې زه غواړم د دې په خوښۍ کې ډېر ژور لاړ شو او کوروالی پيل کړو. د اوبو شور، د بدنونو تود حرارت، او د ښېښې پر مخ خپرېدونکی بخار ټول زموږ د یو بل سره د نژدې کېدو شېبې وي.
خو داسې هم شېبه راځي چې ته فکر وکړې هر څه سم دي. مګر هغه ناڅاپه ودېږي، لکه کوم ناتمام حرکت یې د لاسه وتلی وي. څومره چې زه غواړم هغه لحظه اوږده کړم، هغومره هغه په عجله کې وي چې هر څه ژر پای ته ورسوي.
یوه شپه مې پرېکړه وکړه چې د دې ستونزې لپاره باید څه وکړم. په عادي ډول نه، بلکې هغه ډول چې موږ دواړه پرې پوه شو.
