سارا تل په خپلو هیلو کې ګیر وه. هغه یوه زړې کوڅې ته ورتله، چیرته چې د ژوند هیلې یې په پټه د زړه په څنډو کې خوټیدلې. د هغې له واده څو کاله تېر شوي وو، خو یوه ورځ هم داسې نه وه چې هغه د خوشحالۍ احساس وکړي. خاوند یې، وحید، ډېر نرم او آرام طبیعت لرونکی و، خو سارا بیا په خپل زړه کې د یو څه بل ډول مینې تنده لرله. هغه غوښتل چې په ژورو احساساتو او شدیدو جذبو کې ډوبه شي، خو هر ځل چې دواړه نږدې کیدل، سارا یو تشه احساسوله.
وحید به د هغې خبرې په غور اورېدلې، خو د هغې اړتیاوې هغه ته د پوره کولو وړ نه وې. سارا هر ځل ځان د نه ډکېدونکي تندې په څیر احساسوله، لکه چې ژوند یې یوازې نیمګړی پوره شوی وي. هغې غوښتل یو داسې ژوند ولري چې هره شپه د هغې د ارمانونو څخه ډکه وي، خو په همدې حال کې به یې ځان د وحید له نظره هم لرې نه ساته.
یو ماښام، سارا د خپل زړه خبرې له وحید سره شریکې کړې. هغې په ژوره ساه واخیسته او ورته ویې ویل: “زه غواړم موږ د یو بل سره داسې ژوند وکړو چې دواړه پرې خوشحاله یو. زه پوره او کلک مینه غواړم، داسې چې په احساس کې یې له تا سره یوځای سفر وکړم.” وحید په خاموشي کې هغې ته وکتل او ورسره یې وعده وکړه چې هڅه به وکړي، که څه هم په خپله طبیعت کې یې دا ځواک نه لیده.
په همدې ټکو کې د سارا زړه لږ نرم شو، او پوه شوه چې مینه یوازې په فزیکي غوښتنو نه ده. دا هغه سفر دی چې دواړه باید په احساس او درک کې سره ملګري شي، او د ژوند ښکلا په یوه پوره لاره کې پیدا کړي.
