۲۶ کلنه پېغله يم، او چې کله مې دا عمر ته راورسېدم، خلکو او کورنۍ مې په خندا سره ویل، “اوس به دې ځان ته مېړه پیدا کړي.” په پیل کې مې د دوی خبرې جدي نه نیولې، ځکه چې ما فکر کاوه وخت لرم او ژوند اوږد دی. د وخت په تېریدو سره مې حس وکړ چې زما د ژوند هره ورځ په همدې انتظار تېریږي، او هر څوک د واده په اړه خبرې کوي. خو زما زړه داسې نه و، ما غوښتل خپل ځان وپېژنم، خپل ژوند جوړ کړم، او د یو واقعي احساس سره ملګری پیدا کړم.
څه وخت وروسته مې خپل احساسونه بدل شول. کله چې مې دوستانې یوې یوې ودونه وکړل او د خپلو مېړونو او ماشومانو کیسې یې راته کولې، ما هم ځان کې د یوه کس اړتیا حس کړه. هره ورځ به مې د یوازیتوب احساس زیاتېده او داسې احساس مې کاوه لکه یو څه چې زما په ژوند کې نیمګړی وي. خو بیا هم د هر هغه کس سره چې مې ولیدل، زړه مې پرې ډاډه نه و، لکه یو داخلي ځواک چې ما ته ویل “نه، دا سړی ستا لپاره نه دی.”
اوس چې ۲۶ کلنه شوم او مېړه مې نه دی موندلی، یو بل احساس په زړه کې راپیدا شو. داسې حس مې وکړ لکه زما فطرت نور نو راباندې نخرې کوي. زما وجود غوښتل چې یوه ملګرتیا ولري، یو کس چې راسره شریک شي، او د مینې او جذبې تنده مې خړوبه کړي. هرځای کې به چې یوه جوړه ولیدلم، دا احساس به راباندې غلبه کاوه، او د خپل راتلونکي په اړه به مې فکر کاوه.
خو اوس مې پرېکړه کړې چې نور انتظار بس دی. زړه مې غواړي چې ژوندی واوسي، خپلې غوښتنې پېژني، او د یو سړي په تمه مه پاتې شي. وخت راغلی چې زه خپله خوشحالي او هوساینه ومومم، که مېړه پیدا کړم که نه، ژوند باید زما په خپله خوښه روان وي.
